Η δημοφιλέστερη σειρά των τελευταίων ετών, ανοίγει απόψε αυλαία στο Netflix για την 4η σεζόν της, και το TomorrowNews.gr εμβαθύνει στα πολιτικο-οικονομικά μηνύματα που την ανέδειξαν.
Πηγή : TomorrowNews.gr
Οι πιο πάνω γραμμές ίσως έχουν βγάλει εκτός εαυτού τους θιασώτες του ‘’Game Of Thrones’’, όμως ουδείς μπορεί να αρνηθεί πως το merchandise του La Casa De Papel τα τελευταία χρόνια, απλά δεν έχει προηγούμενο.
Ξεκίνησε ως μία σειρά στην ισπανική τηλεόραση, και ανάγκασε το Netflix να κινήσει γη και ουρανό, όχι μόνο για να αγοράσει τα δικαιώματα των δύο πρώτων σεζόν, αλλά και για να ‘’πληρώσει’’ χρυσάφι την δημιουργία των δύο επόμενων.
Τι ανέδειξε τελικώς το La Casa De Papel σε σειρά ‘’φαινόμενο’’;
Πρώτον και κύριο, τα μηνύματα τα οποία η σειρά περνά. Οφείλουμε να σκεφτούμε πως γυρίστηκε και παίχτηκε σε μία περίοδο που ο Ευρωπαικός Νότος (Πορτογαλία, Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Ελλάδα, Κύπρος) αισθάνονται βαθύτατα αδικημένες από την ‘’ανάλγητη’’ συμπεριφορά του Ευρωπαικού Βορρά, και δη της Γερμανίας.
Η πολιτική λιτότητας που αναγκάστηκαν να εφαρμόσουν οι προαναφερθείσες χώρες, προκάλεσε τη γέννηση ενός φαινομένου που απαντά στον όρο ‘’Ευρωσκεπτικισμός’’.
Είναι ο ορισμός που περιγράφει την διαδικασία εκείνη κατά την οποία μέρος των λαών της Ευρώπης αμφισβητεί πλήρως τόσο την ισότητα των μελών της Ευρωπαικής Ένωσης και της Ευρωζώνης, όσο συγχρόνως και τους στόχους που έχει η συνομοσπονδία κρατών της Γηραιάς Ηπείρου θέσει.
Πολλάκις οι επικριτές του La Casa De Papel επικρίνουν το σενάριο και το είδος της σειράς, τονίζοντας πως δεν διαθέτει τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από μία περίπτωση ληστών που επιδιώκουν να ‘’κλέψουν’’ ένα μεγάλο χρηματικό ποσό από μία τράπεζα, ή εν προκειμένω (στις δύο πρώτες σεζόν) ένα νομισματοκοπείο.
Αυτή είναι μία επιφανειακή ανάλυση του τι δείχνει η σειρά, μιας και το νόημα είναι τελείως βαθύτερο.
Εντός της πλοκής του La Casa De Papel ‘’ανδρώνεται’’ ένα σαφές και ξεκάθαρο στίγμα. Στόχος των χαρακτήρων της σειράς δεν είναι απλά η αύξηση του τραπεζικού τους λογαριασμού, και μία ζωή πιο άνετη και πιο χαλαρή από πριν.
Αποτελούν ουσιαστικά μέρη των κατώτερων τάξεων, οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι το φαινόμενο μίας ληστείας, προσπαθούν να αποδείξουν στη κοινή γνώμη το πόσο ‘’κακοφτιαγμένο’’ είναι το οικοδόμημα στο οποίο ο κόσμος στηρίζεται σήμερα.
Για το λόγο αυτό, από τη πρώτη κιόλας στιγμή δεν ήθελαν τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από ευρεία κοινωνική αποδοχή. Στόχευαν δηλαδή στην ‘’αγάπη’’ και στην ‘’ταύτιση’’ των πολιτών, στην συστράτευση τους γύρω από έναν κοινό στόχο.
Η σκηνή της 3ης σεζόν υπό το soundtrack του ‘’You Will Never Walk Alone’’ αποτελεί την επιτομή του πολιτικού/κοινωνικού μηνύματος που επιδιώκει η σειρά να περάσει στον τηλεθεατή.
Ο ‘’εγκέφαλος’’ της ληστείας, ο ‘’Ελ Προφεσόρ’’, δεν αποτελεί αρχηγός μίας ‘’μαφίας’’ ή μίας ‘’συμμορίας’’, που ως αυτοσκοπό έχει το έγκλημα, ή την πλουσιοπάροχη ζωή. Στόχος του είναι να μπορέσει να περάσει μέσα από την ληστεία που εμπνεύστηκε πολλαπλά ιδεολογικά μηνύματα, που καταλήγουν στον ισχυρισμό πως το οικονομικό και κοινωνικό οικοδόμημα της Ευρώπης (στην περίπτωση του της Ισπανίας) είναι στηριγμένο σε… γυάλινα πόδια.
Για του λόγου το αληθές, στο τέλος της 2η σεζόν, ο ‘’Προφεσόρ’’ εξηγεί στην αγαπημένη του ‘’Ρακέλ’’, πως αυτό που έκανε ο ίδιος και η ομάδα του στο Νομισματοκοπείο της Ισπανίας, είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που έπραξε στην Ισπανία η Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα το 2011 και το 2012, ‘’τυπώνοντας’’ σχεδόν 300 δις ευρώ για την ενίσχυση της τραπεζικής ρευστότητας.
Τι ακριβώς κάνει εκεί η σειρά; Εξομοιώνει τα όσα έπραξαν οι ήρωες της σειράς (το ότι εισέβαλαν και τύπωσαν ευρώ στο ισπανικό Νομισματοκοπείο) με αυτό που έκανε διά της νόμιμης οδούς η Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα προς χάρη του τραπεζικού συστήματος.
Συμπερασματικά λοιπόν, η σειρά επιδιώκει τη ταύτιση του κοινού με τους ήρωες. Τη ταύτιση μεταξύ του θεατή που θεωρεί τον εαυτό του ταξικά αδικημένο, με τον ήρωα που ξεφεύγει από τα όρια, περνώντας στο κομμάτι της παρανομίας, σε μία προσπάθεια να ικανοποιήσει την ιδεολογία και την κοινωνική αδικία…
