«Δηλαδή τι; Να φεύγεις από το σπίτι και να πηγαίνεις στο γραφείο, στη δουλειά και να είσαι (κι) εκεί μαζί του/της; Σκέψου το…
Όταν είστε καλά, είναι ευλογία. Όταν πλακώνεστε, ζόρι. Κι όταν χωρίσετε, εφιάλτης… Άσε το άλλο: Τι συνάδελφος; Σε τι θέση; Αν είναι από… πάνω σου (μην σκέφτεσαι πονηρά) θα πρέπει να ανταποκριθείς στον πιο δύσκολο των ρόλων: Να ακολουθείς τις εντολές στη δουλειά και να διεκδικείς τον χώρο και τον ρόλο σου στη ζωή εκτός δουλειάς.
Αν είναι υφιστάμενος σου, εκεί να δεις ζόρι… Πάλι για σένα. Για να μην νιώσει ότι γίνεται κάτι με οποιοδήποτε άλλο κίνητρο πέραν του επαγγελματικού. Και στα καλά και στα άσχημα. Και στα μπράβο και στην παρατήρηση. Κάτσε καλά… Όχι απλά εξίσωση αλλά σπαζοκεφαλιά… Αν πάλι από τύχη είστε στην ίδια κλίμακα, θα σου θυμίζει λίγο το σχολείο, που ήθελες να βοηθήσεις στο διαγώνισμα… Αλλά, πίστεψε με, το χειρότερο όλων είναι αν και όταν αποφασίσετε το τέλος. Γιατί τότε, ο κερδισμένος χρόνος της ημέρας που βλέπεστε δηλαδή και στο γραφείο και δεν είστε μαζί στη χάση και στη φέξη, όταν και όποτε βρεις ελεύθερο χρόνο από τις δουλειές, θα είναι όχι απλά ζόρικος αλλά βασανιστικός… Τόσο που έχει υποχρεώσει κόσμο και κοσμάκη ακόμη και να παραιτηθεί. Πολλά τα παραδείγματα… Τώρα θα μου πεις ο έρωτας είναι τυφλός. Κι αν σου κάτσει στη δουλειά (είπαμε όχι πονηρές σκέψεις), τι θα κάνεις; Θα πεις «ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω»… Θα πάρεις και θα παραπάρεις. Και θα το απολαύσεις… Με τα καλά και τα στραβά του. Κι στην απλή την πίστα και στη δύσκολη. Κι όταν τρως σαν τον Pac-man τα φαντασματάκια κι όταν σε τρώνε… Όχι τα φαντάσματα. Οι αναμνήσεις».
Πηγή: queen.gr
